„Ég spila á gítar, og syng rússnesk dægurlög og ástarsöngva, en hérna á Íslandi hef ég engan til þess að spila ástarlögin fyrir. Ég spila einn heima fyrir sjálfan mig á kvöldin,“ segir Aleksandr Trofimenko en hann kemur frá Lettlandi og hefur búið hérlendis síðastliðin tíu ár. Árið 2008 missti hann bæði vinnuna og fjölskyldu sína og hefur hann verið einn síðan þá.
Aleksandr segir sögu sína í tengslum við átakið Fólkið í Eflingu en hann vann á gröfu í Lettlandi áður en hann kom til Íslands árið 2008.
Hann vann á gröfu fyrstu átta mánuðina, en svo skall kreppan á, erlendir verkamenn misstu vinnuna og Aleksandr var þar á meðal. Flestir sneru aftur heim.
„En ekki ég. Ég hafði jú misst vinnuna en á sama tíma missti ég líka fjölskylduna mína, en konan heima í Lettlandi vildi skilja, eftir það hafði ég ekkert að hverfa aftur til og hjarta mitt brotnaði.“
Aleksandr vann um tíma hjá manni sem var í búðar og veitingahúsarekstri en fyrir sex árum réð hann sig í í verkamannavinnu hjá byggingafyrirtæki.
Hann hefur verið þar síðan og starfar í dag sem almennur verkamaður.
Hann viðurkennir að vera einmana og saknar hann þess að eiga ekki lífsförunaut.
„Mér finnst trist að fara í vinnuna og þaðan í ræktina og fara síðan heim í íbúð þar sem engin tekur á móti mér. Þess vegna vil ég helst dvelja sem lengst í vinnunni. Ég þrái konu sem elskar mig.
Ég hef ekki verið heppinn, en núna ætla ég að vera heppinn, og núna hef ég eignast vinkonu í Lettlandi sem er þessum góðu kostum gædd og ég mun heimsækja hana í janúar þegar fargjöldin lækka og syngja og spila fyrir hana rússnesk ástarljóð.“
Heimild: Dv.is
